Jaa daar zaten we dan, midden in de nacht met een positieve zwangerschapstest in onze handen. Spannend hoor. Er gaat een hoop veranderen in ons leven. Dat zeker. Word een hele spannende tijd. Ja hoe gaat het met mijn vriendin, krijgt ze veel last of niet, of heeft ze het gemakkelijk met haar zwangerschap. En we kunnen gaan bedenken over namen, spullen en nog veel meer. Nachten wakker liggen hiervan. Pff werd al moe als ik er aan dacht. Maar goed eerst maar afwachten hoe het gaat. We hebben tenslotte nog 9 maanden. Maar de tijd gaat voor je het weet heel snel
Doordat we eerst alle onderzoeken hadden gedaan liepen we nog voor controle in het ziekenhuis. Dus we waren blij dat we daar konden meedelen dat ze zwanger was. Het werd tijd om een afspraak te gaan maken voor de eerste echo. Man man wat duurde dat lang, voor we ons wondertje voor het eerst mochten aanschouwen op beeld. Aftellen naar dat moment, is spannend, eng en raar tegelijk om te weten het wonder wat er in de buik ontstaat en groeit. Het leven is zo mooi en apart en vooral bijzonder.
Daar gingen we dan, eindelijk naar het ziekenhuis voor onze eerste echo. De tijd in de wachtkamer leken uren te duren, maar daar kwam ze aan. De lieve gynaecoloog die ons zo fantastisch begeleidde in het hele traject. We mochten mee en gingen de kamer in. Pff mijn hart sloeg het dubbele zowat. Zenuwen, alles ging alle kanten op.
Mijn vriendin nam plaats op de bank en het echoapparaat werd gereedgemaakt. De eerste beelden verschenen op het scherm We zagen iets, het was heel klein, zo onwerkelijk echt.
Maar toen werd het heel stil aan de kant van de gynaecoloog. Het bleef lang stil en er werd nog iemand bij gehaald. Mijn vriendin had een vermoeden maar ik nog niet, en snapte niet wat er aan de hand was. Het was vrijdag zo vlak voor het weekend en wat was er. Ik vroeg maar er kwam nog geen antwoord.
Er werd iemand bijgehaald. En men ging overleggen. We zaten in de 9de week van de zwangerschap. Lang bleef het stil.
Toen kwamen de vreselijke woorden. Er zit een vruchtje alleen we kunnen zien dat het hartje ongeveer met 8 weken gestopt is met kloppen. De grond slaat dan letterlijk onder je voeten weg. Wat er dan gebeurt is veel en snel. We kregen een paar dagen bedenktijd welke keuze we zouden nemen. We konden namelijk wachten tot het natuurlijk eruit zou komen, of met medicijnen of met curettage. Echter zei de gynaecoloog daar over dat dat de laatste keuze zou zijn. Ze waren daar geen voorstander van omdat het met oog op nieuwe zwangerschap de kans kleiner maakt. We gingen naar huis en waren verslagen eigenlijk. Ook de keuze is dan moeilijk en ook vooral lang. Het waren maar een paar dagen voor we een keuze moesten maken maar voelde als jaren. Voor mijn vriendin ook moeilijk omdat ze eigenlijk iets in haar buik heeft wat niet meer leeft.
Aangezien dat hele verhaal over de keuze en hoe dat uitgepakt heeft, zal dat in een nieuw verhaal komen te staan.
Wil je op de hoogte blijven als er een nieuw verhaal online komt? Klik dan hier Nieuwsbrief!